دیروز بیدار که شدم نبودی

یک حفره روی تخت بود، جایی که خوابیده بودی 

و جاهای پاهات روی زمین مانده بود، رد انگشت های بلند پات حتی روی زمین مشخص بود، و از اتاق رفته بود بیرون

ستاره ستیزد و شب گریزد و صبح روشن آید 

و در صبح روشن تو رفته بودی... لااقل از اتاق بیرون

بچه ی توی قاب سر بیرون آورد، پرسید کجا رفته

به حفره اشاره کردم

بچه برگشت توی قاب و پشتش را کرد به من و به دنیا 

من بلند شدم روی رد پاهای تو از اتاق رفتم بیرون 

انگار اگر هر جایی که تو پا گذاشتی پا بگذارم یک جایی به تو می رسم

نرسیدم

و رد پاهات هم نرسیده به آشپزخانه تمام شد

از دفترچه ی روی میز یک کاغذ برداشتم، نوشتم بچه دنبالت می گردد و من هنوز دوستت دارم

برگشتم توی اتاق، انداختم توی حفره، نامه چرخی زد و خاکستر شد و خاکسترش ریخت روی پام 

آخ

دوباره از رد پاهات رفتم بیرون و دوباره همان را برعکس برگشتم توی اتاق 

این مسیر را صد بار رفتم و صد بار برگشتم 

خیلی رفتم و آمدم تا بفهمم یا رفته ای یا توی آینه قایم شده ای 

ای گلعذارم 

من برایت توی آینه سهمی از حفره خودم گذاشتم که تنها نباشی